Izraelskie Siły Powietrzne powstały podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948 r., jako następca „Sherut Avir”, który służył jako oddział powietrzny Hagany (później przekształconej w Izraelskie Siły Obronne).
W momencie powstania IAF składał się z niewielkiej liczby żołnierzy i samolotów, a do sił powietrznych z całego świata dołączali rekruci, przywożąc ze sobą cenne umiejętności, samoloty i sprzęt.
IAF wykonał swój pierwszy lot 29 maja 1948 roku i pomógł zatrzymać egipskie natarcie w pobliżu Aszdodu, używając czterech czechosłowackich samolotów Messerschmitt.
Podczas wojny IAF przechwytywała samoloty wroga, zapewniała siłom lądowym wsparcie powietrzne i wykonywała loty szturmowe do Kairu, Damaszku i Ammanu.
IAF przeszedł całkowitą reorganizację w latach 50. wraz z opracowaniem nowych systemów sterowania i wzrostem liczby misji zwiadu powietrznego. W 1953 roku Siły Powietrzne weszły w „erę odrzutowców”, kiedy dołączył do nich brytyjski samolot „Meteor”.
W 1956 roku IAF odegrało wiele ról w operacji „Kadesz” (izraelska operacja na półwyspie Synaj): zrzucanie spadochroniarzy nad Synajem, niszczenie egipskich linii komunikacyjnych, wykonywanie misji ratowniczych i zapewnianie wsparcia powietrznego.
Największym wyzwaniem dla IAF była wojna Jom Kippur w 1973 r. Od samego początku wojny samoloty IAF pomagały w wysiłkach mających na celu powstrzymanie natarcia Egiptu i Syrii, brały udział w walkach powietrznych, atakowały siły lądowe wroga, bombardowały lotniska wroga i atakowały cele strategiczne.
Największym zagrożeniem dla IAF był zestaw rakiet ziemia-powietrze na obu frontach, odpowiedzialny za przechwytywanie wielu izraelskich myśliwców. Dołożono wszelkich starań, aby właściwie wdrożyć strategiczne wnioski wyciągnięte z tej wojny i przygotować się na nadchodzące.
W lipcu 1976 r. operacja „Entebbe” doprowadziła do bezpiecznego powrotu izraelskich zakładników z samolotu porwanego w Atenach i przewiezionego do Ugandy. Samolot Hercules przetransportował siły i ich sprzęt do Ugandy, a następnie wraz z zakładnikami wrócił do Izraela.
W czerwcu 1981 roku samoloty IAF zniszczyły reaktor jądrowy w Iraku. Rok później zaatakowały cele naziemne i wzięły udział w bitwach powietrznych, zestrzeliwując około 100 syryjskich samolotów. W operacji „Artzav 19” izraelskie myśliwce zniszczyły syryjskie baterie przeciwlotnicze w Libanie.
W latach 80. IAF pomagała w masowej repatriacji etiopskich Żydów do Izraela. Największy transport powietrzny w historii Izraela przywiózł do kraju 14 000 etiopskich Żydów.
Podczas drugiej wojny libańskiej latem 2006 r. IAF zniszczyła wyrzutnie i infrastrukturę terrorystyczną, zapewniła wsparcie powietrzne siłom lądowym, ewakuowała ofiary, zebrała informacje wywiadowcze i przetransportowała siły w głąb terytorium Libanu.
IAF nadal rozwija się we wszystkich dziedzinach, włączając nowe eskadry UAV i integrację nowych samolotów. Długie ramię IAF sięgnęło teraz w przestrzeń kosmiczną wraz z wystrzeleniem satelity „Ofek 9” w 2010 r., który dołączył do dwóch innych satelitów „Ofek” znajdujących się już w kosmosie. Korzystając z tych satelitów, IAF może z dużą precyzją lokalizować cele z dużej odległości.
Dla bardziej zainteresowanych tematem zapraszamy do Muzeum Sił Powietrznych Izraela na Pustyni Negew.
Anna Szczypińska, 04.01.2023r.