Wdług Ewangelii Mateusza i Marka dieta Jana Chrzciciela składała się z „szarańczy i miodu leśnego”. Zgodnie z innymi fragmentami Pisma Świętego oraz we współczesnej literaturze greckiej słowo akris oznacza owada – szarańczę. Stąd też większość komentatorów biblijnych było przekonanych, że składnikiem diety Jana Chrzciciela był gatunek owada. Niezaprzeczalnym jest także fakt, iż od czasów starożytnych, szarańcza była popularnym składnikiem diety mieszkańców Bliskiego Wschodu.
Jednak greckie słowo akris, może zostać przetłumaczone zarówno jako gatunek owada, jak i pewien gatunek drzewa. Szarańczyn strąkowy, inaczej chleb świętojański, karob, drzewo karobowe czy ceratonia to niewielkie, ale długowieczne drzewo, które najczęściej spotykamy na terenach Bliskiego Wschodu. Owoce drzewa karobowego dobrze się suszą i można je przechowywać praktycznie w nieskończoność. Po wysuszeniu strąki można po prostu przeżuwać, ugotować lub zmielić na mąkę, z której piecze się chleb.
Strąkami, którymi syn marnotrawny karmił świnie, były właśnie owoce drzewa karbowego (Łk 15,16). Według Talmudu, rabin Simon Bar – Yohai, chowając się w jaskiniach przez 12 lat, żywił się także strąkami szarańczynu.
Istnieje kilka dowodów na to, iż akris spożywane przez Jana Chrzciciela, to mógł być szarańczyn strąkowy, czyli owoc drzewa karobowego.
Według słownika Oxford English Dictionary: „Greckie słowo akris, które przede wszystkim oznacza gatunek owada, jest stosowane na obszarze Lewantu (Syria, Jordania, Liban, Izrael oraz Autonomia Palestyńska) jako odpowiednik owocu karobu ze względu na podobieństwo kształtu. Już od bardzo dawna popularna była opinia, że akrides spożywane przez Jana Chrzciciela oznaczały właśnie te owoce”.
Przede wszystkim, szarańcza stanowi bardzo ubogie w składniki odżywcze pożywienie. Spożywanie jej, nawet z miodem, nie byłoby w stanie podtrzymać ludzkiego życia.
Nasiona karobu stanowiły i nadal stanowią pożywienie najbiedniejszych ludzi zamieszkujących tereny Bliskiego Wschodu. Jan Chrzciciel nawoływał ludzi do pokuty, a w czasach starożytnych Żydzi mawiali, że „jeśli Żyd musi uciekać się do spożywania karobu, to znaczy, że pokutuje”. Przypuszcza się, iż duch pokory, charakterystyczny dla zachowania Jana, z pewnością wybrałby pokarm, który wówczas spożywany był przez najuboższe warstwy społeczeństwa, czyli owoce karobu.
Średniowieczni pielgrzymi powracający z Ziemi Świętej najprawdopodobniej wprowadzili do różnych języków europejskich nazwę „chleb świętojański” jako określenie owoców karobu.
Właściwości i zastosowanie owoców drzewa karobowego
Mąka karobowa smakiem przypomina trochę kakao i często jest używana do wyrobu produktów czekoladopodobnych. Jest to ulubiony zamiennik kakao wśród dietetyków, ponieważ ma niską zawartość tłuszczu. Z karobu produkowano także słodki napój, który działał jak naturalny energetyk.
Nasiona karobu są bogate w wapń, fosfor, magnez, zawierają żelazo i witaminy. Karob poprawia trawienie, działa przeciwutleniająco, pomaga w regulowaniu cholesterolu oraz astmy.
Poza wykorzystaniem spożywczym, z karobu pozyskiwano celulozę, a obecnie stosuje się go także przy produkcji klejów i detergentów.
Ciekawostką na temat strąków szarańczynu jest także fakt, iż jego nasiona od starożytności słynęły ze stałej masy. Bliskowschodni kupcy używali ich jako odważników. Karat, czyli jednostka miary złota i szlachetnych kamieni to waga jednego nasionka szarańczynu.
Karolina Maoz, 08.08.2020
Źródło: https://blog.siegnijpozdrowie.org/2015/10/czy-jan-chrzciciel-byl-wegetarianinem.html