„Po dłuższym czasie powrócił (…) i zaczął rozliczać się z nimi”…
Zaangażowanie i odpowiedzialność administratorów, opiekunów kaplic, kościołów w Ziemi Świętej, a także każdego indywidualnego pielgrzyma o troskę o te uświęcone miejsca jest równoznaczne z odpowiedzią na zaproszenie Boga do współpracy z Nim. Naturalnym jest, że odpowiedź na owo wezwanie angażuje każdego pielgrzyma, który decyduje się na świadomą troskę o utrzymanie miejsc świętych i pomoc chrześcijanom żyjącym w Palestynie i w Izraelu.
Budowanie, konserwacje, remonty, renowacje, pielęgnacje, sprzątanie, wszystko to wymaga pełnego zaangażowania wielu osób troszczących się o dobra kościelne szczególnie dla poprawy jakości tamtejszych chrześcijan. Z jednej strony, uczenie się bycia i służenia innym staje się wielkim wysiłkiem, które z drugiej strony, z miłości do Boga wyraża wolę i pragnienie jego realizacji.
Podjęcie decyzji związanej z inwestycją obiektów kościelnych wiąże się z trudem, ryzykiem, możliwością pomyłki bądź porażki. I dopóki zarządca nie zaufa Bogu i nie pozwoli się prowadzić Bożej łasce, nie osiągnie nawet najmniej wymagających zamierzeń. Dlatego warto stać się narzędziem, ufnie oddanym w ręce Boga, co z pewnością przyczyni się do rozwoju życia w Ziemi Świętej, stając się przykładem dla innych na chwałę Boga.
Otwarta na działanie postawa może zmotywować również pielgrzymów. Z reguły wiadomo, że czynnikiem motywującym do działania jest widoczny początkowy skutek rozpoczętej pracy. Dlatego społeczność, która widzi zaangażowanie i włożony trud, chętnie ofiaruje swoją pomoc materialną fizyczną lub intelektualną, dla dobra wspólnego.
Nasuwa się twierdzenie, że społeczność jest nieodzowna do urzeczywistnienia powołania ludzkiego. Jednak, aby ten cel został osiągnięty, powinna być szanowana właściwa hierarchia wartości, która „wymiary materialne i instynktowne podporządkowuje wewnętrznym i duchowym”.
Pielgrzym mający świadomość potrzeb okolicznej społeczności może w łatwy sposób zachęcić innych do udziału w podejmowanych zadaniach. Wówczas, kościoły i przynależne do nich obiekty staną się miejscem rozwoju sfery intelektualnej człowieka, poprzez pogłębianie i zdobywanie wiedzy w odkrytych dziedzinach nauki i zainteresowań.
Człowiek, jako wybrana istota w świecie istot żyjących jest ukierunkowana na rozwój siebie. Realizowanie swojego człowieczeństwa, czyli budowanie siebie od wewnątrz, dokonuje się zawsze w momencie odczytania wartości, które umożliwiają jego rozwój. Dlatego ukształtowanie w pielgrzymach podstawowych wartości w życiu będzie początkiem ich wejścia w siebie, do wartości, które człowieka stanowią, do wiary…
Jak podaje KKK Sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystia są fundamentami całego życia chrześcijańskiego. „Uczestnictwo w Boskiej naturze, które ludzie otrzymują w darze przez łaskę Chrystusa, objawia pewną analogię do powstania, rozwoju i wzrostu życia naturalnego.
Wierni odrodzeni przez chrzest, zostają umocnieni przez sakrament bierzmowania, a w Eucharystii otrzymują pokarm życia wiecznego. W ten sposób przez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego w coraz większym stopniu osiągają skarby życia Bożego i postępują w doskonałej miłości” KKK 1210.
Mając to na uwadze, pomoc kapłanów w przyjmowaniu Sakramentów Świętych i w uczestnictwie nabożeństw, adoracji, rekolekcji uaktywniają duchowość wiernych, a przez swoją ofiarę obdarzają ich nieocenionym darem – świadomością obecności i bliskości Boga w ich życiu.
Społeczność ludzka jest przede wszystkim wartością duchową. Dlatego kapłan-przewodnik, który zabiega i troszczy się o stworzenie głębokiej więzi z Bogiem, przymnaża talenty duchowe pozostałych pielgrzymów.
ks. Bartosz Mitkiewicz, 15.11.2020