Jaser Arafat był przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia Palestyny od 1969 r., aż do śmierci w 2004 r.
Urodził się 24 sierpnia w 1929 r. w Kairze. W 1933r. został wysłany do Jerozolimy, aby zamieszkać u wujka, po śmierci matki.
Po spędzeniu czterech lat w Jerozolimie, Arafat wrócił do Kairu, aby być z ojcem, z którym Arafat nigdy nie miał bliskich więzi. W Kairze, będąc jeszcze nastolatkiem, Arafat zaczął szmuglować broń do Palestyny, aby użyć jej przeciwko Żydom i Brytyjczykom, którzy pełnili administracyjną rolę na ziemiach palestyńskich.
Arafat opuścił Uniwersytet Faud I (później Uniwersytet Kairski), aby walczyć z Żydami podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948 r., co zaowocowało powstaniem państwa Izrael, gdy Żydzi zwyciężyli.
W 1958 Arafat i jego współpracownicy założyli Al-Fatah, podziemną sieć, która opowiadała się za zbrojnym oporem przeciwko Izraelowi.
Rok 1964 był przełomowy dla Arafata, gdyż wówczas założył on Organizację Wyzwolenia Palestyny (OWP), która zgromadziła szereg grup działających na rzecz wolnego państwa palestyńskiego.
Trzy lata później wybuchła wojna sześciodniowa, w której Izrael ponownie zmierzył się z państwami arabskimi. Po raz kolejny Izrael zwyciężył, a w następstwie Fatah Arafata przejął kontrolę nad OWP, a on sam został przewodniczącym komitetu wykonawczego OWP w 1969 roku.
Przenosząc operacje do Jordanii, Arafat kontynuował rozwój organizacji. Jednak ostatecznie wydalony przez króla Husajna, przeniósł OWP do Libanu, a prowadzone przez organizację zamachy bombowe, strzelaniny i zabójstwa przeciwko Izraelowi były powszechnymi wydarzeniami.
W szczególności wiąże się OWP z morderstwem izraelskich sportowców w 1972 r. na igrzyskach olimpijskich w Monachium. OWP została wypędzona z Libanu na początku lat osiemdziesiątych, a Arafat wkrótce po tym rozpoczął ruch protestacyjny intifada przeciwko izraelskiej okupacji Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy.
Rok 1988 oznaczał zmianę dla Arafata i OWP, kiedy Arafat wygłosił przemówienie w ONZ, deklarując, że wszystkie zaangażowane strony mogą żyć razem w pokoju. Wynikający z tego proces pokojowy doprowadził do porozumień z Oslo z 1993 r., które umożliwiły wybory na terytorium palestyńskim (w których Arafat został wybrany na prezydenta). Mniej więcej w tym czasie, w 1990 roku, Arafat, w wieku 61 lat, poślubił 27-letnią palestyńską chrześcijankę, pozostając z nią w związku małżeńskim aż do śmierci.
W 1994 r. Arafat i Izraelczycy – Szymon Peres i Icchak Rabin otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla, a rok później podpisali nowe porozumienie Oslo II, które położyło podwaliny pod szereg traktatów pokojowych między OWP i Izraelem.
Niezależnie od traktatów i najlepiej ułożonych planów między obiema stronami, pokój zawsze był nieuchwytny, a po drugiej intifadzie w 2000 r. i atakach terrorystycznych z 11 września 2001 r. Arafat został uwięziony przez Izrael w swojej kwaterze głównej w Ramallah.
W październiku 2004 roku Arafat zachorował na objawy grypopodobne, a gdy jego zdrowie zaczęło się pogarszać, został przewieziony do Paryża we Francji na leczenie. Zmarł tam w następnym miesiącu, 11 listopada.
W latach, które upłynęły od jego śmierci, pojawiły się teorie spiskowe dotyczące prawdziwej przyczyny zgonu Arafata, o którą wielu oskarża Izrael. W listopadzie 2013 roku naukowcy ze Szwajcarii opublikowali raport ujawniający, że testy przeprowadzone na szczątkach Arafata potwierdzają, że zmarły przywódca został otruty. Dowody z raportu sugerują, że użyto radioaktywnego polonu – wysoce toksycznej substancji.
Suha Arafat, wdowa po Jaserze Arafacie, poparła ustalenia w wywiadach medialnych jako dowód morderstwa Arafata. Inne władze, w tym rosyjski zespół dochodzeniowo-medyczny wezwany do sprawy, utrzymują, że Arafat zmarł z przyczyn naturalnych.
Anna Szczypińska, 24.08.2021